LUGAT – LÜGAT i. (Ar. luÄ¡at) 1. Kelime: Nöbetçi olduğu vakitler, gece müzâkeresinde çocukların kendisine sorduğu lugatları Latin harfleriyle cep defterciğine yazar (Ömer Seyfeddin). Koca Hoca Sâdeddin bile yalnız “pâdişah” demek için iki büyük sahife lugatı yan yana dizmeden çekinmemiş (Cenap Å?ahâbeddin). Yazı yazarken açık ve sâde bir üslûp kullanılarak alışılmamış lugat kullanmaktan kat’î sûrette kaçınmak lâzımdır (Nihad S. Banarlı). 2. Dil, lisan: Tarz-ı selefe takaddüm ettim / Bir başka lugat tekellüm ettim (Å?eyh Gālib’den). Adem Kasîdesi’nin üslûp bakımından dikkati çeken diğer bir tarafı da bütün dîvan edebiyâtında olduğu gibi medrese ilim ve lugatının kuvvetli hâkimiyetidir (Mehmet Kaplan). 3. Bir dilin kelimelerini belli bir sıraya göre ele alıp anlam veren eser, sözlük: Seyahat, askerlik, lugat üzerine belki doksan cilt (Refik H. Karay). Âvîze kelimesi o zaman lugattaki mânâsında kullanılıyordu. (Ahmet H. Tanpınar). Lugat, bir isim ver bana hâlimden / Herkesin bildiği dilden bir isim (Necip F. Kısakürek).

*Lugat ilmi: Sözlük bilimi. Lugat kelimesi: Sözlük kelimesi. Lugat paralamak: Günlük konuşma dilinde geçmeyen kelimeler kullanmak, ağdalı bir dille bilgiççe konuşmaya özenmek: Kibar müşterilerinin yanında Fransızca söylemeye, eski evlerde lugat paralamaya merâkı meşhurdu (Fahri Celâl).

• Lugat-nüvis birl. sıf. (Fars. nuvis “yazan” ile) Lugat yazan, sözlük yapan: Lugat-nüvisliğin bu kadar müşkil olduğunu bilseydim bu kitabı itmâma başlamazdım (Muallim Nâci).
• Lugat-perdaz birl. sıf. (Fars. perdāz “düzenleyen” ile) Lugat paralayan, ağdalı kelimeler kullanan.
• Lugat-şinas birl. sıf. (Fars. şinās “bilen, anlayan” ile) Çok kelime bilen, iyi lugat bilen.

LUGĀT – LÜGĀT i. (Ar. luġat’ın çoğul eki -āt almış şekli lūġat) 1. Kelimeler: “Kâşgarlı Mahmud, içinde Türkçe kelimeleri topladığı eserine “Dîvânu Lugāti’t-Türk” adını vermiştir.” “Lugāt-ı garîbe: Az bilinen kelimeler.” 2. Lugatlar, sözlükler.