KIYLÜKAL – KÎLÜKAL [l ince] i (Ar. ķĩle > ķĩl “denildi” ve ķãle > ķãl “dedi” ile ķĩl ü ķãl) Dedikodu, boş söz:

Bilmişim dünyâ hâlini terk ettim kıylükālini
Baş açık ayak yalını çağırayım Mevlâm seni (Yunus Emre).

Aşk imiş her ne var âlemde
İlm bir kıylükāl imiş ancak (Fuzûli).

Erenler elinden dolu içildi
Ol sâatte kıylükālden geçildi (Pir Sultan Abdal).