Hayat Döngüsü
Hayat gerçekten döngülerden ibaret. Bazen bu döngü kalkıyorum, işe gidiyorum, gelip yatıyorum, kalkıyorum, işe gidiyorumdan oluşuyor. Bazen kalkıyorum, yemek yapıp evi topluyorum, çamaşır, bulaşık yıkıyorum, güne, pazara, markete gidiyorum, ev ahalisi geliyor yemek yiyoruz, yatıyoruz kalkıyoruz, yemek yapıp şeklinde devam ediyor.
Bugünlerde benim döngüm şöyle:
İngaaa sesleri ile uyanıyorum. Emziriyorum, altını değiştiriyorum, onun gözlerine bakarak kendi kendime konuşuyorum, uyutuyorum, bir şeyler atıştırıyorum, uyuyorum. İngaaa sesleri ile uyanıyorum, emziriyorum, banyo yaptırıyorum, uyutuyorum, su içip bir şeyler atıştırıyorum uyuyorum…
Diğer döngülerden o kadar farklı ki bu döngü. İnsanı hem daraltıp, bunaltıyor, hem de bir gülücükle keşfedilmemiş yeni duygulara sevk ediyor.
Diğer döngülerden ne mi farklı? Gördüğünüz,konuştuğunuz tek canlının sizi anlayıp anlamadığını bile bilmiyorsunuz. Uyuyabilmek, yemek yiyebilmek hatta tuvalete gidebilmek için bile onun gönlünün olması gerek. Bu uykusuzluğa, bu tempoya kısacası bu rutine çelik gibi sinirler gerek. Koca kayalar tıp tıp damlayan sularla erirken gün ve gün sizin erimemeniz imkansız.
Çok şükür arada damlayan suyun yönünü değiştiren dost ziyaretleri var da hayat döngüsü seyredilmeyecek kadar kötü televizyon programlarına mahkum kalmıyor.
Anneliğini tebrik ederim
Baba olarak biz yapamayız sanmayın
Biri hariç tümünü yaptım (bilirsin işte)
Oğlum gazlı bebekti (halâ öyle) bağrıma yatırırdım sabaha kadar kıpırdamadan uyurdum (tavşan halt etmiş) sabah da işe giderdim 🙂
Elbette bu geçici bir dönem,ama insanı epey zorluyor…
İlk zamanlar garip bir psikolojiye bürünmüştüm,evde yeni birinin varlığına bir türlü inanamıyor uykuya hasret kaldığım anlar içinde sanki evden gidecek herşey normale dönücek gibi geliyordu.
Sonra bir baktım ne gitmesi?Evin asıl sahibi o, herşey onun istediği zamana ayarlı ve biz o nerse onu yapmak zorundayız.
Keza büyüdükçe birşey değişmedi.:))Şimdi gezi programlarımıza kadar yapıyor,kalacağımız otele bile karar veriyor.Daha 4 yaşında olmasına rağmen çok bilmiş hanım bizi güldürmeye devam ediyor…
Biraz büyütmeye bakın,eğlenceli günler sizi bekliyor.:)))
Günlük döngünüzü okuduğumda dikkatimi çeken bir şey oldu.
Oğlunuz ağlayarak uyandığında ilk önce emzirdim sonra altını değiştirdim diye yazmışsınız. Ben de böyle yapıyordum. Ancak sonra annem sırayı değiştirmemi önerdi. Bu şekilde emzirme sonrası kızımı daha kolay uyutabileceğimi söyledi.
Hakikaten de altı açılınca hareketlenen kızımı sevip oynayarak daha sonra da emzirme aşamasında mırıl mırıl konuşarak daha çabuk uyutabildim. Denemenizi öneririm.
Bu arada annem (allah başımızdan eksik etmesin) bir hatırlatmada daha bulunmuştu. Onu da yazmak isterim. Geceleyin kızım ağlayarak uyandığında ve onu emzirmek için aldığımda daha sessiz olmamı, ışığı açmamamı, gece olduğunu onun da benim hareketlerimden yavaş yavaş öğreneceğini söylemişti. İşe yarar umarım.
Kolay gelsin. Bu zor günler geçecek. Kokusunu derin derin içinize çekin. O bebek kokusu çok özleniyor.
Devletşah – tebrikler!! Gözüme hep biz ilkokuldayken size doğumgünü kutlamasına gelişim geldi yazıyı okurken.. Oradan anneliğe uzanan yollardan geçtik ya, düşününce inanamadım.
Benim için annelikte ilk aylar oldukça yorucuydu, özellikle uyku nedeniyle. Sonradan insanın bünyesi galiba bir şekilde alışıyor. Biz Demir’in bu kadar çok uyuduğu ilk aylarda fırsattan yararlanıp dışarıda bol bol yemek yemiştik o basinette uyurken : )
Ben her ay çektim fotolarını ama belki her gün bile çekebilirmişim diye düşündüm sonradan… Hatıra kalacak bir ilk yıl projesine vaktin varsa tavsiye ederim. Ben bir defter yapabildim, ayak izleri, ilk yemek fotosu vs. olan… Maceralarımı da fırsat buldukça http://www.girisimcianne.com ‘da annelik bölümünde yazıyorum.
Size çok kolay gelsin. Sevgiler…
Oncelikle anali babali buyusun insallah..
Bizim ilk 70 gun dongumuz uyumadigi zamanlarda kucagina al evi turla,susmuyorsa hoplatarak turla seklindeydi:) gazli erkek bebek.Agir spor antremani yapar gibiydik esimle, ter icinde kalirdik.
hayat bir pi sayısıdır bana göre.
Bebeğime biri baksa da deliksiz iki saat uyuyabilsem diye dört dönerdim…Yine de insanüstü çabayla o döngüleri tamamlamaya çalışırdım…24 sene olmuş dönüp bakıyorum .. hala sıcak ,hala canlı hala taptaze..zamanın nasıl geçtiğine inanamıyacaksınız..keyfini sürün…sevgiler…
Anne baba olmak büyük bir şey. Büyük olması önce anne babayı büyüttüğü için.
Siz çocukla büyüyorsunuz. Kendi taleplerinizi geriye atarken, içsel kavgaları şikayetleri sızlanmalarınızı, kendi çocuğunuzu dinlerken olduğunuz gibi pışpışlayarak özünüzün saçlarını severek geçiyorsunuz.
Hata yapmıyor musunuz çocuk büyütürken? Defalarca. Bazen “Ben nasıl bu kadar sinirlendim. Ne diye şunu yaptım?” derken “keşke şöyle şöyle değil böyle böyle yapsaydım” da diyorsunuz.
Çocuğunuz büyüyor. Gözlerinde bazen kendinizi bazen eşinizi bazen anne babalarınızı hatta hala dayı ve teyzeleri görüyorsunuz. Evet bazen kardeşlerinizi de.
Çocuğun bu iki büyük aileyi / sülaleyi birleştiren bir anahtar sonsuz bir seçim olduğunu görüyorsunuz.
Sonra hepsi kafanızdan uçup gidiyor, ağlayınca besliyor, uykusu gelince uyutuyorsunuz.
Zorlu ama eşsiz bir macera. Bu maceranın hakkını verebilmek için 3 yıldır kendi blogumda yazmaya ara verdim. Çocuk büyüdükçe yeniden toparlanmaya ve yazmaya başladım.
3 yıl önceki gibi miyim? Değilim. Bundan sonra da asla aynı kişi olmayacağım. Kızım büyüdükçe biz de aile olarak büyüyeceğiz. Hayatımız onunla değişecek.
Kısa sürede göreceksin ki baş döndürücü bir hızla, bu hayat döngün de sürekli değişecek. Gelen her günle seninle iletişimi artacak. İşte o zaman her şeye değecek 🙂
yazdıklarınız ve yazılanlar ne kadar da tanıdık.uykusuz,yorgun,bu kısır döngüden bazen yılmış anne profili,bence insan en çok seni anlayacak dostlar ,azda olsa yardımcı olmaya çalışan eş ve annelerle rahatlayabiliyor…bunlardan bende yok buda beni daha fazla yıpratıyor…herşeyi yapan,yapacabilecek görülen anne olmak çokkk zor,birçok anneninde böyle düşündüğüne eminim.