KIYLÜKAL – KÎLÜKAL [l ince] i (Ar. ķĩle > ķĩl “denildi” ve ķãle > ķãl “dedi” ile ķĩl ü ķãl) Dedikodu, boş söz: Bilmişim dünyâ hâlini terk ettim kıylükālini Baş açık ayak yalını çağırayım Mevlâm seni (Yunus Emre). Aşk imiş her ne var âlemde İlm bir kıylükāl imiş ancak (Fuzûli). Erenler elinden dolu içildi Ol […]DEVAMI

ŞERBET i. (Ar. şurb “içmek”ten şerbet) Meyve özü, su ve şekerle yapılan tatlı içecek: Bî-haberler şerbet-i râhat bilirler bâdeni / Biz hakîm-i vaktiz anı dökmüşüz kan bilmişiz (Fuzûli). Gümüş bir tepsi içinde ahududu şerbeti getirdiler (Ahmet Haşim). Derviş çömezi bir gümüş tepside gümüş kupalarla şerbet getirdi (Kemal Tâhir). Bâzı katı maddelerin sulandırılmış şekli: “Gübre şerbeti.” […]DEVAMI

BÜRYAN – BÄ°RYAN(Fars. Biryān) Kebap, püryan: Lebrein şekerdir kaşların keman / Sşına düşeli bu ciğer büryan (Gevherî) Büryan (Biryan) etmek: Kebap etmek, kavurmak, yakmak: Cûş edip seylâb-ı eşkin dembedem akmaktadır / Nâr-ı hasret bağrını büryân edp yakmaktadır (Âşık Ömer). Âh ol meh ciğerim dağladı hasret oduna / Tutayım ki ede büryan elimden ne gelir (Osman […]DEVAMI

AŞK (Ar. ‘işk) Bir kimse veya bir şeye karşı duyulan çok kuvvetli sevgi ve bağlılık, aşırı muhabbet: Aşk içre azâb olduğun ondan bilirim kim / Her kimse ki âşıktır işi âh u figandır (Fuzûli’den). Senin için aşk oduna yandım (Pir Sultan Abdal). Şiddetli istek, tutku: Çeliğe su vermek onun aşkıydı (Ömer Seyfeddin). Bizdik o hücûmun […]DEVAMI

ŞEHİT – ŞEHİD i. (Ar. şehādet “şehit olmak; şâhitlik yapmak”tan şehid) Allah yolunda ve din uğrunda savaşırken ölen kimse: Ecdâdından kırk iki şehit adı bilirim (Nâmık Kemal). Bir bahçedeyiz şimdi şehitlerle berâber / Bizler gibi ölmüş o yiğitlerle berâber (Yahya Kemal Beyatlı). İstanbul’da bizim hayâtımız bu şehit türbelerinin etrâfındaki hürmetle başladı (Ahmet Hamdi Tanpınar). Vatan, […]DEVAMI

Yazan: Fuzûli Beni candan usandırdı cefâdan yâr usanmaz mı Felekler yandı âhımdan murâdım şem’i yanmaz mı Kamu bîmârına cânân deva-yı derd eder ihsan Niçün kılmaz bana derman beni bîmar sanmaz mı Şeb-i hicran yanar cânım döker kan çeşm-i giryânım Uyarır halkı efgânım kara bahtım uyanmaz mı Gûl-i ruhsârına karşu gözümden kanlu akar su Habîbim fasl-ı […]DEVAMI