Çevreme bakıp, yolunda gitmeyen şeyler görüp, biraz altını eşelediğimde sebep hep eğitimsizlik, cahillik çıkıyor. Ve maalesef bazılarını mazur görmek zorunda kaldığım cahillikler var. Cahillik nasıl mazur görülür demeyin.

Babam hep anlatır: ‘Bizim köyde ilkokul 3. sınıfa kadar okul vardı. 3. sınıftan sonra beni başka köyde okula verdiler. Sabah ezanıyla beraber, kapkaranlık havada, dedenle yola çıkardık. 15-20 km yolu yürüyerek giderdik. Ben kurtların sesini duydukça çok korkardım. Bizim oralar çok soğuk olurdu.’

Çocukluğumda masal gibi dinlediğim bu anılar şimdi gözlerimi yaşartıyor. Kaç aile çocuğunu yıllarca bu çileler içinde okula taşıyordur? Herhalde babam kadar şanslılar bir elin parmaklarını geçmez.

Aradan yıllar geçti… Durum değişti mi? Pek sanmıyorum. Bizler, şehir çocukları Oxfordlara, Harvardlara gider olduk, canımızdan çok sevdiğimiz yavrularımız anaokullarında ingilizce, almanca öğrenir oldu, ama ya diğerleri?

Benim gibi düşünen, hisseden birçok farklı kişi ve kurum bu noktada durmak yerine harekete geçmeyi tercih ediyor. Beni takip edenler bilir, Çocuklar Gülsün Diye kampanyasına elimden geldiğince destek olmaya çalışıyorum. Ben Gülben Ergen ile tanışıp, projeyi öğrendiğimde sadece 2 okul vardı. Geçtiğimiz eylül ayında 24. anaokulu açıldı… Ne mutluluk verici değil mi?

Bu konulara olan ilgimi bilen Yaprak Yapsan beni geçtiğimiz günlerde başka bir açılışa davet etti. ‘Eşim seyahatte, Sufi Evde Tek Başına 6‘yı çekecek potansiyelde, o yüzden gelemem’ sözlerimi PepsiCo’ya ilettiğinde ‘Sufi bizim en değerli konuğumuzdur. Onu da bekliyoruz’ cevabı ile, ‘çocuk gelişim merkezi açılışında çocuk olmasından daha doğal ne var ki’ diyerek düştük yola.

Manisa’daki otelimize yerleştikten, Sufi derin uykulara daldıktan sonra PepsiCo’dan Didem hanımla yaptığımız sohbette Soma’da açılacak çocuk gelişim merkezinin 10. olduğunu öğrenip, şaşırdım. 10 yıldır GAP bölgesinde çalışma yaptıklarını, her yıl 4-14 yaş grubuna hitab eden bir eğitim merkezi açtıklarını uzun uzun anlattı. Bu gelişim merkezlerine kayıt olan çocukların başarılarını saymakla bitiremedi desem yeridir. Bir ara o kadar heyecanlıydı ki çocukları evlat edindi sanmadım değil. Nitekim sonraki cümlesi bu oldu: ‘biz bu eğitim merkezlerini bitiren başarılı kız çocuklarını evlat edinmeye başladık’ Sanıyorum hep beraber ‘nasıl yani?’ dedik.

Malum kızların okuması için mucize gerekiyor memleketimde. 14 yaşına kadar bu merkezlere gelen kız çocuklarının çoğunlukla bu ücretsiz eğitimden sonra, okula devam edemediklerini görmeleri üzerine başlamış bu sistem. PepsiCo çalışanları bu başarılı kızlara sponsor oluyorlar. Ama işi sadece okul masraflarını karşılayarak bırakmadıkları için ‘manevi evlatlarımız’ diyorlar. Düzenli aralıklarla o kızları evlerinde ağırlıyorlar, beraber konsere, yemeğe gidiyorlarlar. Onları arayıp, soruyorlar. Hatta çoğunun evinde telefon olmadığından kızlarına ulaşmak için telefon alıyorlar.

Mayıs ayındaki Soma Maden faciasından sonra yaşananlar, çalışanları bu yıl ekstra bir okul daha açmaya teşvik etmiş. 5 fabrika ve 2 genel merkezde yapılan kermesler, piknikler, etkinlikler ve bağışlarla 250 kişilik merkezin parası hızlıca toplanmış. Kaymakamlığın desteği ile mekan bulunup, her türlü hazırlık yapılmış. Ama tüm ekibi hesaba katmadıkları bir problem bekliyormuş da kimsenin haberi yokmuş. 250 kişilik merkeze 2500 kayıt yaptırılmış. Doğru okudunuz ikibinbeş yüz öğrenci…

Açılış sırasında gördüğümüz çocuklar o kadar heyecanlıydı ki. Boş tuvalin önünde elindeki guaj boyaya bakıp nasıl yapacağını düşüneni mi istersiniz, yoksa kendisine hediye edilen gitarına sımsıkı sarılanını mı? Satranç masası başında uzun uzun bakanı mı, bilgisayarın karşısında bizim yüklediğimiz fotoğrafları arayanını mı istersiniz. Eğitim eşitsizliğinin, eşiğinden kafalarını uzatıp gülümseyen onlarca güzel yüz gördük. Onlara el uzatan, yaralarını sarmaya çalışan öğretmenlerine koşarak giden çocuklar gördük. En değerli madeni, çocukları işlemek için can atan öğretmenler gördük.

Şirketler vergiden düşüp böyle şeyler yapıyorlar. Ama bu öyle bir kampanya değil… PepsiCo çalışanları kendi aralarında para toplayıp, kermesler düzenleyerek bu okulları kuruyorlar ve eğitimi devam ettiriyorlar. Bu kampanyaya katılmak isteyenlerden bağış vs kabul etmiyorlar. Siz de bu çalışmalara destek olmak isterseniz Cheetos Çocuk Eğitim Merkezleri’nden birisine ulaşıp, eksik malzemelerini alıp yollayabilirsiniz. Bunu yapmak, hem kendinizi iyi hissettirir, hem de cahilliğin, eğitimsizliğin önüne geçmeye çalışanlara başarmak için bir fırsat verir.

Unutmayın eğitim daha iyi bir yaşam, daha iyi iletişim, daha güzel yarınlar için ilk şart… Ve bizim bu konuda çok ama çok alacak yolumuz var. Artık cehalet mazur görülecek bir kader olmamalı bu ülkede…

*Gönül isterdiki o güzel yüzlü çocukların birbirinden güzel çekilmiş fotoğrafları olsun. Lakin küçük katılımcının peşinde fotoğraf çekmeye pek fırsat olmadı. Bu defa bolbol oyun oynadık oradaki çocuklarla…