UCUN UCUN birl. zf. (uç‘tan hâli ekinin kalıplaşmasıyle uç+u+n) E. T. Türk. ve halk ağzı.

1. Azar azar, yavaş yavaş, parça parça: Bocumuzu ucun ucun veririz (Derleme Söz.). Flibe’den her dönüşünde adım adım, ucun ucun bizden çıkan Balkanlar’ı geçip ana vatan hudûduna girerken nöbet tutan askerlere sarılıyor, eğilip toprağı öpüyordu (Samiha Ayverdi). Ucun ucun kemirildi bil, bel kemiği kırıldı bil (Mustafa Necati Sepetçioğlu).
2. Yan yan, yana doğru: “Gizlice ucun ucun baktı.”