Son günlerde Escher’in dünyasında, sürekli merdiven inilen bir yerde olmayı diliyorum. Ağırlığım arttıkça diz kapaklarıma binen yük de artıyor. Herhangi bir dolabın alt raflarından bir şeyler almak için çömelmek eziyet haline geldi. Bırakın bir iş için çömelmeyi koltuğa oturup kalkmak bile dizlerim için başlı başına acı verici bir deneyim.

Birçok kişi hamilelik sırasında ayakkabısını bağlayamadığından şikayet ediyordu. Ayakkabı giyememe işinin büyüyen göbek nedeniyle eğilememekten kaynaklandığını düşünüyor, bana olmadığı için de seviniyordum. Gerçi malum ödemler nedeniyle artık terliğe transfer oldum, problem kalmadı.

İlginç tarafı 20 gün önce dizlerimde böyle bir rahatsızlık hissetmemem. Halbuki geçen süre içerisinde kilomda bir artış olmayıp, azalma da oldu. Biraz düşününce sebebi buldum. Çalışırken 4. kattaki ofisten hem spor olsun diye, hem de asansörün kağnı ile yarışacak hızı nedeniyle hep merdivenle iniyordum. Dizlerim yürüme rutininin dışına çıkıp, en azından günde 2 defa farklı açılarda çalışıyordu.

Dün 8. kattaki evimizden merdivenleri kullanarak indim. Gerçekten bu minik egzersiz bile fark ettirdi. Umarım bir iki güne kadar tekrar eski esnekliklerine kavuşurlar. Aksi taktirde yere düşen anahtar, alt rafta duran cdler ve birçok şey ile aramıza epey mesafe girecek.