Yazan: Can Dündar

Londra

Bir zamanlar doludizgin bağlandığı tutkulu aşkları asla unutamadığı gibi insan, bir zamanlar koynunda tutkuyla yaşadığı şehirleri de unutamaz hiç…
Ondandır nereye gitse, vazgeçemediği kitaplar gibi, o şehirleri de götürmesi beraberinde…
Çünkü orada izleri vardır:
Havasında nefesi, metrosunda parmak izi, kaldırımında adımı, yastığında gözyaşı…
Kaç pozu çekilmiştir ünlü meydanlarında kimbilir, kaç ışıklı geceyi canı çekmiştir;
Dili, kaç posta pulunu ıslatmış, kaç parkta kaç kuğuya dert anlatmıştır.
Yaşadığı kenti kimbilir kaç kez sevmiş, kaç kez nefret etmiştir insan….
Kaç kez kaçmış, kaç kez geri gelmiştir ; tıpkı eski bir aşka döner gibi özlemden tutuşarak; biraz pişman, çokça naçar…

* * *

Londra’daydım önceki hafta…
Baktım, 25 yaşım yollarda; Heatrow’da ayrılığım, yalnızlığım Marble Arch’ta, köşebaşında…
Her sabah alacakaranlığında efkarla uyandığım bu kül rengi şehir, yalnızlığımın başkentiydi bir zamanlar…
Firarımdı; gurbetim, hüznüm, hasretim…
Sürgünümdü; sığınağım oldu giderek…
Soğuk nezaketinden soğuk duşlar gibi ürperdiğim, yavuklu mektubu bekler gibi güneş beklediğim, kıyasıya nefret edip ölesiye sevdiğim, kara bulutlar, kara şemsiyeler, karabasanlar diyarı…
Metro rayları arasında farelerin, gece karanlığında fahişelerin, damlarında sılaya çevrili antenlerin cirit attığı ikinci kentim…
Gençliğimin orta yeri…

* * *

Bilemezsiniz nasıl tepeden tırnağa yabancıydım ona ilk gidişimde; nasıl baştan ayağa mutsuz… istikbalden umutsuz…
O yüzden epey vakit aldı, özenerek içeri baktığım camlardan, güvenle dışarı bakmam; onunla barışmam…
“Ölsen bir yudum su vermez”di şehir; öylesine ilgisiz, bir o kadar merhametsiz…
Mahşeri kalabalığında alabildiğine sessiz…
Üşüyen bir ruh, kanayan bir yürekle arşınladım ıslak sokaklarını uzun süre… hoyrat kollarını açmasını bekledim.
Sonra bir bahar körpeliğinde, aniden barıştı benle…
Açtı sımsıkı örtülü kapılarını; verdi gizlediği sırlarını…
Kalın kurşuni kabuklar altına gizlediği ışıltılı inciyi gördüm.
Yıkılmış dostluklar, kesilmiş bıyıklar, vaatkar aşklarla ilk şehrime döndüm.

* * *

Ondan önceki hayatımı, sonrasından ayıran harikulade bir hudut çizgisi olmuştu Londra..
Önceki hafta yeniden buluştuğumuzda, aslında hiç ayrılmadığımızı fark ettim.