Süper Kahramanları Severim!
Hayatıma ilk giren süper adı üstünde “Superman“di. Onun uçabilmesini, bakınca binaların içini görebilmesini, itinayla taranmış jöleli saçlarını, telefon kulübesinde Clark Kent olmaktan sıyrıldığı anları severdim. Defalarca sağ elimi yumruk yapıp, yukarı kaldırdıktan sonra yataktan, ağaç tepesinden atlamışlığım vardır. Boynuma bağladığım kırmızı eşarptan pelerinlerimi de gülerek hatırlıyorum. Superman attan düşüp sakatlandığında ve 2004 yılında vefat ettiğinde ne üzülmüştüm.
Daha sonraki yıllarda hayatıma karanlık bir kahraman girdi. Ürkütücü olmasına rağmen onu da çok sevdim. Siyah kıyafetlerini, birbirinden garip ve renkli düşmanlarını hep ilginç buldum. Gotham City’nin kurtarıcısı “Batman“in yeri gözümde hep ayrı oldu. İleri teknoloji, yüzyıllar önceden kalma binalar, ellili yılların kıyafetleri ile zaman kavramının birbirine girdiği sahneleri ilgiyle seyrettim. Bruce Wayne’in dramatik hayatına, yalnızlığına içten içe üzüldüm.
Ardından “Örümcek Adam” ile tanıştık. Kendisi bir süper kahramandan beklenmeyecek kadar şaşkın ve aşıktı. Tarzan gibi o binadan bu binaya sallanırken beni gülümsetirdi. Peter Parkeriçindeki karanlık yüzle karşılaştığında hepimizi şaşırtacak kadar havalı oluverdi bir anda. Ama anladım ki biz onu o şaşkın, sempatik haliyle seviyormuşuz.
Sonra taştan vücudu, incecik kalbiyle Hellboy‘u tanıdım. Pan’ın Labirenti filmi ile ününe ün katan Guillermo del Toro‘nun yönetmenliği ile cehennemden fırlayıp gelmişti.
Bir ara sanırım İnanılmaz Aile ile tanışmadan bir yıl kadar önceydi b-bir toplantı esnasında kaptan Nemo, Dracula, Mina Harker, görünmez adam Rodney Skinner, Dorian Gray, Dr. Jekyll ve Mr. Hyde ile de tanışma fırsatını yakaladım. Her biri Muhteşem Kahramalardı.
Hayatıma en son dün gece “Iron Man – Demir Adam” girdi. Dahi derecesindeki aklını kullanmayıp, şımarıklık ve çapkınlık peşinde koşan Tony Stark’ın başına gelenler onu bütün kızların hayalindeki erdemli, içindeki çocuk ruhu koruyan bir kahramana – Demir Adam’a dönüştürdü. Ally McBeal‘daki rolünden midir nedir bana pek de romantik geldi.
Hiçbir zaman gereçek olmayacaklarını, dünyadaki kötülükleri bitiremeyeceklerini, normal hayatımda sokaklarda taytlı, pelerinli adamlar gördüğümde kahkahalara boğulacağımı bilsem de onların varlığını hayal etmekten mutluluk duyuyorum.
Bana kitap okumayi sevdirenler işte bu süper kahramanlardı desem yanlış olmaz herhalde. Demir Adam’ı izlediğimde çocukluğuma dönüp ben de çok mutlu olmuştum. Gerçekten de uzun zamandır böyle fantastik anlamda mutlu olmamıştım 🙂
Demir Adam’ı izleyince internetten bir araştırma yapmıştım ve Marvel karakterlerinin dünyasını keşfettim. Adamlar o kadar çok iyi-kötü kahraman çıkarmışlar ki artık onların tümüne Marvel Universe diye bir isim de vermişler…
Bu arada taytlı pelerinli adamları sokakta gördüğümde vereceğim tepkiyi bilemiyorum ama bunu yazdığın paragraf gerçekten kahkahalara boğdu beni 🙂
Filmlerinden çok özellikle çizgi romanlarını elimden bırakamazdım. Keyifle okudum yıllarca. Ama itiraf etmeliyim ki, aralarından en çok Batman yakın gelirdi bana. Diğerlerine nazaran hep daha bir ‘insan’dı bennim için. O muhalifliğini, sistem dışılığını sevdim hep.
Neden bu kadar seviyoruz süper kahramanları? Çevremizde, dünyada kurtulmayı/kurtarılmayı beklediğimiz o kadar çok kötülük mevcutki, çoğuyla başa çıkmamız mümkün değil. İnsan gücünü aşan bir kuvvet gerekiyor. Ve gerçek olmaklarını bilsek de, dünyadaki bütün kötülükleri kendi sırtlarına yükleyen bu pelerinli dostları içimizden biri gibi seviyoruz. Yaşasın süper kahramanlar:)
bence çok güzel ama wolverineyi bulamadım